Μαραγκού [Λευκωσία]

156
/Από τις αγορές που ευρίσκονται χωριστά πρέπει πρώτα να μνημονεύσουμε το Γυναικοπάζαρο, ανοικτό κάθε Παρασκευή, όπου πωλούνται όλα τα είδη ραπτικής και κάθε τι που ανήκει σε αυτήν... κτλ/

172
/Αντικρίζουμε τα τζαμιά και τους κήπους της πρωτεύουσας. Ένα χαμηλό τείχος, διακοπτόμενο κατακόρυφα από προμαχώνες, εκτείνεται και στρίβει δεξιά και αριστερά. Μια πύλη, επί της οποίας βρίσκεται υψωμένη μια αγγλική σημαία, ανοίγεται μπροστά μας και συνορεύει στη μια της πλευρά με το kisla ή παραπήγματα και στην άλλη με το στρατιωτικό νοσοκομείο. Πάνω από το τείχος και την πύλη ξεπετιούνται μιναρέδες, καμπαναριά και δέντρα· οι μιναρέδες κωνοειδείς στην κορυφή τους ο καθένας επιστέφεται με ένα μισοφέγγαρο· τα καμπαναριά τετραγωνικού σχήματος, με γωνιώδη ανοίγματα, επιστέφονται με σιδερένιους σταυρούς· τα δέντρα, πολλών ειδών και χρωματισμών ποικίλλουν από ιτιές και κυπαρίσσια μέκρι πορτοκαλιές, συκιές και φοινικιές./
Παυλίδης Άντρος. Η Κύπρος.

178
/Εδώ μπροστά μας είναι οι ξυλουργοί, πιο πέρα είναι ο δρόμος των χαλκουργών που λάμπει από τη μια μεριά στην άλλη από την ανταύγεια του χαλκού. Τα πάντα είναι στεγασμένα με ψάθες, τσίγκους, σκισμένα πανιά ή χρησιμοποιημένα τσουβάλια, που κρέμονται σαν αμφίβολη προστασία από τη ζέστη το καλοκαίρι και από τη βροχή το χειμώνα. Τα μαγαζιά είναι κατά κάποιο τρόπο υπαίθρια. Ψωνίζουμε από έξω, σχεδόν χωρίς να μπούμε μέσα, αφού όλα είναι ανοιχτά μπροστά μας, σαν ένα κουτί, που έχουν αφαιρέσει από τις πλευρές του και δίπλα-δίπλα, χωρίς κενό ανάμεσά τους για οικονομία χώρου. Ολόκληρος ο δρόμος με τα υφάσματα καλύπτεται από διακόσμηση. Το κόκκινο αστράφτει σαν φωτιά. Εδώ φτιάχνουν παπλώματα, γεμισμένα με βαμβάκι, απαραίτητος εξοπλισμός κάθε Κύπριου ταξιδιώτη, ενώ λίγο πιο πέρα κάνουν στρώματα. Ένα πλήθος από τουρκάλες περνούν προχωρώντας σιγά σαν ένας κόσμος μικρός τελείως ξεχωριστός, μοιάζοντας αδιάφορες στα μάτια, φορώντας φερετζέ που τον κρατούν με το αριστερό χέρι κρύβοντας έτσι το πρόσωπό τους. Είναι ένα σύννεφο άσπρο, κίτρινο και βιολετί, από το οποίο δε βλέπουμε παρά μόνο το άκρο και τα μικρά άνετα πασούμια.
Στους μπακάληδες υπάρχει ποικιλία από όλα τα προϊόντα της κυπριακής γης μέσα σε μικρά ψάθινα κοφίνια καθώς και ευρωπαϊκά αντικείμενα σε καλές τιμές. Ένας εστιάτορας στο άκρο του πεζοδρομίου ψήνει σουβλάκια. Τα κουρεία ξεχωρίζουν από τις πολλές πετσέτες που είναι κρεμασμένες σε γάντζους πάνω από τις πόρτες ή εγκάρσια της οδού σαν σημαιοστολισμός, για να στεγνώσουν.
Κάτω από τις σκιές αυτών των ίσιων δρόμων, που φωτίζονται αρκετά μόνο στα μέρη όπου διεισδύει ο ήλιος, υπάρχει μια κίνηση σαν σε κυψέλη και ένα συνονθύλευμα πραγμάτων, ζώων και ανθρώπων, που σε αναγκάζουν να περπατάς γρήγορα. Καθώς κινούμαστε ανάμεσα στα εμπορεύματα, που στοιβάζονται και από τις δύο πλευρές του δρόμου, αισθανόμαστε τις μυρωδιές από τα τηγανητά , τα βαμβακερά και τα μπαχαρικά, ενώ προχωρώντας νιώθουμε μερικές φορές το άρωμα του θυμιάματος, που έρχεται από κάποιο μαγαζί, την ώρα που το ανακατεύουν μέσα στο κουτί για να το μυρίσει ο πελάτης./

[Deschamps, Emile. Στην Κύπρο τη Χώρα της Αφροδίτης.]