Ρίλκε

«Βρισκόμαστε άραγε εδώ, για να λέμε: σπίτι, γέφυρα, κρήνη, πύλη, κανάτι, δέντρο, παράθυρο - ή το πολύ: κολώνα, πύργος..»
« Εξύμνησε στον Άγγελο τον κόσμο μας, όχι το άρρητο, αυτόν δεν μπορείς να τον θαμπώσεις με μεγαλόπνοες συγκινήσεις. Στο σύμπαν όπου εκείνος τόσο αισθαντικά αισθάνεται, εσύ είσαι μονάχα ένας πρωτάρης. Γι’ αυτό δείξε του κάποιο απλό πράγμα που έπλασε η μια γενιά μετά την άλλη, ώσπου έγινε δικό μας και ζει στα χέρια και στα μάτια μας σαν κομμάτι του εαυτού μας. Πες του για πράγματα που θα σταθεί κατάπληκτος: όπως στάθηκες εσύ πλάι στο σχοινοποιό στη Ρώμη ή στον αγγειοπλάστη του Νείλου. Δείξε του πόσο χαρούμενο μπορεί να είναι ένα πράγμα του, πόσο αθώο και δικό μας, πώς ακόμα και ο θρήνος της θλίψης μπορεί να λάβει καθαρά τη δική του μορφή, υπηρέτησε σαν πράγμα, ή πέθανε σαν πράγμα - κι εκστατικά δραπέτευσε, πιο πέρα από το βιολί. Κι αυτά τα πράγματα που ζουν μόνο παροδικά, ψάχνουν να διασωθούν από εμάς, τους ακόμα πιο προσωρινούς. Θέλουν να τα μεταμορφώσουμε εντελώς μέσα στις αόρατες καρδίες μας για να γίνουν όπως ‘ω ατελείωτα΄όπς εμείς.! Όποιοι τελικά κι αν είμαστε» (Ριλκε, Ένατη Ελεγεία, όπως αναφέρεται στο «το πνεύμα του τόπου» σελ 202)